bir buket
| 1.Say |
2.Say | 3.Say | 4.Say | 5.Say | 6.Say | 7.Say | 8.Say | 9.Say | 10.Say | 11.Say | 12.Say | 13.Say | 14.Say | 15.Say | 16.Say | 17.Say | 18.Say |
bir buket
I. BÖLÜM – I. SAHNE
Perde açıldığında sahnenin ortasında boş bir bank vardır. Bu bankın üzerinde reklâmlar, gelip gidenlerin kazıdıkları isimler, çeşitli çıkartmalar, resimler... Bomboş bir sahne düşünün ama ortada eski bir bank. Bank, kahverengidir. Sahne ise beyaz olmalıdır. Perde açıldığında parkta bir hareketlilik vardır. Bir süre sonra herkes sahneyi boşaltır. Sahne boşaldıktan sonra seyirci bir süre boş sahneyi izlemelidir. Bu sürenin sonunda önde Süheyla, arkada Vedat sahneye girerler. İkisi de birbirine kızgındır. Süheyla, bankın önünden geçerek yoluna devam eder. Vedat ise oturmaya kararlıdır.
VEDAT – (Oturur.) Ben oturuyorum Süheyla Hanım.
SÜHEYLA – (Hiçbir şey söylemeden gelip Vedat´ın yanına oturur.)
VEDAT – (Bir müddet sessizlikten sonra birden…) O geçen şey kedi miydi?
SÜHEYLA – Daha yeni evliyiz ama birbirimizle konuşacak laf bulamıyoruz.
VEDAT – Ne yani? Benim annemle babam otuz yıldır evliler diye hiç mi konuşmasınlar birbirleriyle? Konuşmanın evliliğin süresiyle ne alakası var? Bu evliliğin gidişatı ile ilgilidir.
SÜHEYLA – Ha… Şimdi de sorum benim ailem oldu öyle mi?
VEDAT – Bunun senin ailenle ne ilgisi var?
SÜHEYLA – Şimdi benimkiler yirmi beş yıldır evliler diye otuz yıldır evli olan ailenden böbürlenerek bahsetmen gerekmiyor değil mi? Şunu unutma ki sen ailenin en küçük çocuğu olabilirsin ama ben ailemin en büyük çocuğuyum!
VEDAT – Peki kediden buralara nasıl geldik?
SÜHELA – Doğru… Her şeyi ben yapıyorum zaten!
VEDAT – Bak işte! Kendi ağzınla yakalandın.
SÜHEYLA – (Yakalanıp yakalanmadığını düşünür. Yüzü değişir bu arada biraz sessizlik olur.) Peki, niye kediyle başladın lafa? Benim kedileri sevmememle bir alakası olabilir mi?
VEDAT – Ne yani? Sen beni sevmiyor musun?
SÜHEYLA – Sen kedi misin Vedat?
VEDAT – Bana niye Minnoş´um diyorsun o zaman? (Sessizlik.) Ha… Anladım! Sen beni sevmiyorsun artık.
SÜHEYLA – Bunu nereden çıkardın şimdi? (Sessizlik.) Sen beni seviyor musun?
VEDAT – Bu da soru mu şimdi?
SÜHEYLA – Sana sorumun nasıl olduğunu sormadım. Lafı dolandırmadan beni sevip sevmediğini söyle.
VEDAT – Ben de sana böyle bir sorunun gereksiz olduğunu söylemeye çalışıyorum.
SÜHEYLA – (Ağzından laf almak ister.) Seni sevmediğim belli zaten mi demek istiyorsun bana?
VEDAT – Saçmalamaya başladın yine.
SÜHEYLA – Demek ben sürekli saçmalıyorum.
VEDAT – (Gerçekten onu demek istemiştir ama lafı kıvırmak zorunda kalır.) Onu demek istemedim. Yani bir kereye mahsus saçmaladın diyorum. (İyice batar.) Peki… Sen beni seviyor musun?
SÜHEYLA – Lafı dolandırayım mı, yoksa direkt mi söyleyeyim?
VEDAT – Direkt söyle.
SÜHEYLA – Seni seviyorum.
VEDAT – (Sessizlik.) Peki ya kedileri?
SÜHEYLA – Of… Sen ne zor adamsın?
VEDAT – O niye?
SÜHEYLA – Niye olacak? Ben de seni seviyorum diyeceğin yerde kedileri karıştırıyorsun işe.
VEDAT – Sen de bana bundan böyle Minnoş deme o zaman.
SÜHEYLA – İstediğin sadece buysa, tamam.
VEDAT – Seni seviyorum.
SÜHEYLA – (Plan düşünmektedir.) İspatla öyleyse.
VEDAT – Hoppala
SÜHEYLA – Ne hoppalası? Beni gerçekten seviyorsan ispatla.
VEDAT – (Düşünür. Bir şey bulmuş kadar sevinir.) Şehirdeki bütün kedileri toplayıp denize atayım istersen.
SÜHEYLA – (Sinirlenir.) O kedilerle beraber sen de atla denize. Yine saçmalamaya başladın sen.
VEDAT – (Alıngan.) Demek sürekli saçmalıyorum ben!
SÜHEYLA – (Alaycı.) Onu demek istemedim. Yani bir kereye mahsus saçmaladın diyorum. Şimdi onu boş ver de aklını çalıştır biraz. (Kendi kendine.) Tabi akıl varsa!
VEDAT – (Süheyla´nın söylediğini duymuştur.) Bak işte. Şimdi de akılsız diyorsun bana.
SÜHEYLA – Sana akılsız diyen yok. Sadece aklının olmadığını söyledim.
VEDAT – (Memnun.) Ha… Öyle desene. İyi o zaman.
SÜHEYLA – (Zafer kazanmışçasına…) Al işte.
VEDAT – (Duymamıştır.) Efendim aşkım bir şey mi dedin?
SÜHEYLA – Yok yok. Kendi kendime konuşuyordum.
VEDAT – Niye? Sen deli misin?
SÜHEYLA – Sadece deliler mi kendi kendine konuşur?
VEDAT – Yok onu demek istemiyorum da… Hani ne bileyim…
SÜHEYLA – Sen kendinle barışık değil misin Vedat?
VEDAT – Barışığım.
SÜHEYLA – E… Öyleyse?
VEDAT – Öyleyse ne?
SÜHEYLA – Demek istediğim pekâlâ sen de kendi kendine konuşabilirsin. Kendiyle barışık insanlar sürekli yaparlar bunu.
VEDAT – Yani sen kendinle kendinden bile fazla barışıksın yani.
SÜHEYLA – O nereden çıktı.
VEDAT – Hani aynanın karşısına geçip saatlerce makyaj yapıyorsun ya… Ha… Bir de o yetmiyormuş gibi bir de kendinle konuşuyorsun aynada. Bir diğer önemli tarafı da var. Beni de rahatsız ediyorsun günün her saati. Biraz önce de ne düşündüm biliyor musun? Kendinle barışık olduğun için mi kendi kendine konuştun, yoksa artık benimle konuşacak veya paylaşacak bir şey bulamadığın için mi?
SÜHEYLA – Birincisi biraz daha ağır basıyor ama biz her ikisini de kabul edelim.
VEDAT – Bütün duyguyu alıp götürdün. (Süheyla´nın söylediğinin anca farkına varır.) Bu ne demek oluyor şimdi Süheyla?
SÜHEYLA – Bu şu demek oluyor Vedat. Buraya geldiğimizde sen söze ilk kediyle başladığında şimdi senin hissettiğin duyguları o zaman ben de hissetmiştim. Yani kısacası senin benimle konuşacak bir şeylerinin ya da paylaşacaklarının olmadığını düşünmüştüm aşkım.
VEDAT – Peki… (Sözü kıvırmaya çalışır.) Benim söze kediyle başlamamın başka bir sebebi olamaz mı?
SÜHEYLA – Olabilir mi?
VEDAT – Olabilir.
metin ve textler / biyografiler / tiyatro siteleri / tiyatro sözlüğü / tiyatro tarihi / tiyatro türleri / tiyatro oyunları / tiyatrocular dönemi / türkiyede çocukluk ve gençlik tiyatrosu tarihi / tiyatronun kökeni / geleneksel türk tiyatrosu / italyada rönesans tiyatrosu / orta çağda tiyatro / roma tiyatrosu / 19 yy sanat akımları / alman halk tiyatrosu / alman tiyatrosu / antik yunan tiyatrosu / fransz tiyatrosu / osmanlı tiyatrosu / hacivat karagöz tarihi / tiyatro erken dönem / tiyatro orta dönem / günümüz tiyatrosu / metin ve textler -1-2-3-4-5-6-7-8-9-10-11-12-13-14-15-16
