Kel Oğlum Keleş Oğlum
Kel Oğlum Keleş Oğlum (Çocuk Oyunu)
KEL OĞLUM, KELEŞ OĞLUM
(5 Haziran Dünya Çevre Günü)
Çocuk Oyunu
FEVZİ GÜNENÇ
Bu oyunda kimler var
KELOĞLAN
KELOĞLANIN ANNESİ:
BUZCU:
MUZCU:
ÇOBAN:
KUZULAR: (İstenildiği kadar)
BALIKÇI:
AVCI:
KÖYLÜ.
TUZCU:
DEKOR:
Bir sokak. Sokak kapıları. Ortadaki kapı Keloğlanın evinin kapısıdır.
KELOĞLANIN ANNESİ:
(Kapıyı açıp çıkar; sağa sola bakar; kendi kendine söylenir.) Yine nerelere kayboldu bu hayırsız? (Seslenir) Keloğlan!.. Keloğlaaan, keleş oğlaaan Jayatı beleş oğlaaan!..
KELOĞLAN: (Sesi salondaki izleyicileri en arkasından gelir. Bağırır.)
Buyur ana…
KELOĞLANIN ANNESİ: (Sahnenin en önüne kadar yürür, elini alına siper edip bakar.)
Nerelerdesin hayırsız?
KELOĞLAN: (Seslenir.)
Buradayım ana!
KELOĞLANIN ANNESİ:
Orası neresi?
KELOĞLAN:
Ne bileyim, ince uzun bir yer işte. Bir sürü de çocuk var. Onlarla tanışıyorum.
KELOĞLANIN ANNESİ:
Vay benim kafasız oğlum!
KELOĞLAN:
Öyle deme anne, gücenirim ha! Bak, işte kafam var benim. Sadece biraz kel. Hepsi o kadar. Kel diye içi boş değil ya.
KELOĞLANIN ANNESİ:
Medem içi boş değil, ne arıyorsun seyircilerin arasında?
KELOĞLAN:
Onlarla arkadaş olmak istiyorum anne.
KELOĞLANIN ANNESİ:
Herkes işini bilsin! Senin işin burada, sahnede oyun oynamak.
KELOĞLAN:
Burada oynarsam ne olur ki?
KELOĞLANIN ANNESİ:
Onlar da sahneye doluşur. Oynayabilirsen oyna o zaman.
KELOĞLAN:
Sıkışırdık be anne… Hepimiz sığarız oraya.
KELOĞLANIN ANNESİ:
Kes sesini da gel!
KELOĞLAN:
Tamam anne, geliyorum… (Sahneye doğru yürür) Kusura bakmayın arkadaşlar. Doğru dürüst tanışamadık. Annem çağırıyor. Gitmezsem… (Yüzünü tokatlama taklidi yapar.) Anlarsınız ya…
KELOĞLANIN ANNESİ:
Çabuk ol dedim sana!
KELOĞLAN: (Annesini tınmaz.)
Sakın annenizin sözünü ikiletmeyin arkadaşlar. Yoksa siz de benim gibi… (Yüzünü tokatlama taklidi yapar.) Anlarsınız ya… (Hem yürür, hen konuşur.) Asil at sahibinden kamçı yemez, değil mi? Şimdi siz diyeceksiniz. Herkese verir öğüdü, kendisi kırar söğüdü…
KELOĞLANIN ANNESİ:
Keloğlan dedim sana!
(Annesini tınmaz, güler.) Hıh hıh… Öğüdü, söğüdü… Ne demekse artık. Uydurdum galiba… Peki, ben niye ikilettiriyorum annemin sözünü? Ben niye vurduruyorum kendime tokadı? Ben at değilim de onun için. Ben Keloğlanım… Kafadan da azıcık noksanım. Ama yeri geldiğinde, herkesten de akıllı olanım. Neyse, sizin tadınıza doyum olmaz. Bana izin… Hoşça kalın. (Sahneye çıkar.)
KELOĞLANIN ANNESİ:
Nerede kaldın yaramaz?
KELOĞLAN:
Aşağıda…
KELOĞLANIN ANNESİ:
Biliyorum, neden çabuk gelmedin?
KELOĞLAN:
Dolmuş bekledim.
KELOĞLANIN ANNESİ:
Bırak gevezeliği, gel yanıma.
KELOĞLAN:
Geldim ya anne. İşte geldim. (Sahneye çıkar.)
KELOĞLANIN ANNESİ:
Bir daha sahneden aşağıya inmek yok.
KELOĞLAN:
Ama çok güzel çocuklar var orada. Tanışıyorduk…
KELOĞLANIN ANNESİ:
İş zamanı iş… Oyun bittikten sonra tanışırsın. Tıkınasın diye sana bulgur aşı pişiriyorum.
KELOĞLAN:
Oh oh! Yaşasın, bulgur aşı!
KELOĞLANIN ANNESİ:
Pişiriyorum ama evde tuz kalmamış.
KELOĞLAN:
Eee?
KELOĞLANIN ANNESİ:
Al şu beş kuruşu, git acele tuz al gel.
KELOĞLAN: (Parayı alır)
Tamam anne…
KELOĞLANIN ANNESİ:
Bak, tuz alacaksın ha! Unutma! Başka bir şey almaya kalkma.
KELOĞLAN:
Kalkmam anne kalkmam. Otururum.
KELOĞLANIN ANANESİ: (Homurdanır.)
Laf ebesi… Hiç bir sözün de altında kalmaz. (Keloğlana) Unutmamak için “Tuz alacağım tuz alacağım” diye yinele.
KELOĞLAN:
Tamam anne… Sen de bizi iyice salak sandın. (Söylenerek sahnenin bir yanından çıkar.) Tuz alacağım… Tuz alacağım… Tuz alacağım…
KELOĞLANIN ANNESİ: (Ardı sıra bağırır.)
Çabuk dön, yolda oyalanayım, deme! (Kapıdan içeriye girer.)
(Söylenerek sahnenin öbür yanından girer.) Tamam, tamam… Bu annem de amma çok üsteliyor ha! Adamı don kafa ediyor. (Yineleyerek sahnede dolaşır.) Tuz alacağım… Buz alacağım… Tuz alacağım… Buz alacağım…
BUZCU: (Keloğlanla aynı anda karşı taraftan girer.)
Buzcu… Buzcu geldi! Buzlarım var! Buzcuuu!..
ORTADA KARŞILAŞILAR.
(Buzcu Yanından geçerken…) Hah, işte buzcu! İyi olacak doktor, hastanın ayağına gelirmiş. Ne dedim şimdi ben?
BUZCU:
Buzcu! Buzcuuu!..
KELOĞLAN: (Buzcu geçip giderken onu durdurur.)
Hey buzcu! Dur.
BUZCU:
Buyur çocuk. Buz mu alacaksın?
KELOĞLAN:
Evet, buz alacağım. İşte parası. Annem beş kuruş verdi. “Buz al, gel…” dedi. Çabuk ol. Ver buzumu. Gecikirsem annem kızar sonra.
BUZCU:
Sıcaktan bunaldınız mı? Buzu içine atıp soğuk su mu içeceksiniz?
