BEN ANNE İSTİYOYUM!
BEN ANNE İSTİYOYUM!Çocuk Oyunu: 3
Fevgun (FEVZİ GÜNENÇ)
Bu oyunu sahnelemek isteyenlerin Fevzi Günenç ile iletişime geçmeleri gerekmektedir:
fev27@mynet.com
OYUNUN KİŞİLERİ:
PIRIL ANNE
TİMUR: 1. SOKAK ÇİÇEĞİ 13-14 yaşlarında
ATİLLA: 2. SOKAK ÇİÇEĞİ (11-12)
MURAT 3. SOKAK ÇİÇEĞİ 6-7 yaşlarında (Önce 3. Sokak Çiçeği)
1. POLİS MEMURU
2. POLİS MEMURU
LEVENT BEY
DEKOR:
Evin bahçesi. Çiçekler, bahçede salıncak.
MURAT: (Salıncakta yavaş yavaş sallanmaktadır. Bir ara durur, anne özlemiyle dolu seslenir)
Anneciğim!..
PIRIL ANNE: (Sevecen sesi içeriden gelir.)
Efendim oğlum…
MURAT: ,
Anneciğim!..
PIRIL ANNE: (Sabırla aynı sevecene sesle içeriden yanıt vermeyi sürdürür.) Efendim oğlum…
,
MURAT:
Anneciğim!..
PIRIL ANNE:
Efendim oğlum…
MURAT: Anneciğim!..
PIRIL ANNE: (Sevecen)
Yeteeer! “Anneciğim anneciğim…” Ne bu! Bana isim mi takıyorsun?
Bir süre sessizlik olur.
MURAT: (Kendi kendine)
Anneciğimi üzdüm mü acaba?
PIRIL ANNE: (Sahneye girer, koşarak Murat’a gider, onu kucaklayıp bağrına basar.)
Murat’ım, yavrum kırdım mı seni?
MURAT: (Susar) …..
PIRIL ANNE:
Muraaat… Niçin yanıt vermiyorsun yavrum?
MURAT: Ben seni kırdım anneciğim…
PIRIL ANNE:
Yok canım… Bunu da nereden çıkardın? Hem kırsan ne olacak ki? Anne oğul arasında olur böyle şeyler.
MURAT:
Hayıy, olmamalı. Ben annemi hiç kıymamalıyım.
PIRIL ANNE:
Canım benim! Duyarlı oğlum. Sen de bana kırılmadın değil mi?
MURAT: Kıyılmadım anne.
PIRIL ANNE:
Öyleyse bana “Anne!” diye seslen. Sana “efendim oğlum!” demek istiyorum.
MURAT:
Bana o kadar çok “efendim oğlum” dedin ki… Oğlun olmaya iyice doydum. Teşekküy edeyim anne.
PIRIL ANNE:
Hayır hayır, doymadın! Söyle bakalım.
MURAT:
Ne söyleyeyim.
PIRIL ANNE:
Anne diye seslen bana.
MURAT:
Peki… (Memnun) Anne…
PIRIL ANNE:
Efendim oğlum. Yine seslen.
MURAT: Anne…
PIRIL ANNE:
Efendim oğlum…
MURAT:
Anne…
PIRIL ANNE:
Efendim oğlum! (Murat’ı öpücüklere boğar.)
İKİSİ DE KAHKAHALARLA GÜLERLER
PIRIL ANNE: (Salıncağa sıkışır. Birlikte yavaş yavaş sallanırlar.)
Canım canım… Yıllarca zehirli bir yılan gibi içine oturan annesizliğin acısını dindiriyorsun. Bilmiyor muyum…
MURAT:
Beni doğuran kadın yaşıyor olsaydı… Burada olsaydı…
PIRIL ANNE:
Eee?
MURAT:
O da beni bu kadar çok sever miydi acaba anne?
PIRIL ANNE:
Canım… Annenin sadece doğuran değil, sevgiyle büyütenin anne olduğunu biliyorsun sen. Bunu öğrenmişsin bu küçücük yaşında.
MURAT:
Annem benim… Annesizliğin acısını unutturdun bana sen Pırıl Annem.
PIRIL ANNE:
Sen de bana evlatsızlığın acısını unutturdun Murat’ım…
MURAT:
Canım anneciğim…
PIRIL ANNE:
Murat’ım?..
MURAT:
Efendim annem..
PIRIL ANNE:
Seninle tanıştığımız günü hatılıyor musun?
MURAT:
Hatıylamaz oluy muyum anneciyim. Hatıyladıkça da mahcup oluyoyum.
PIRIL ANNE:
Yok mahcup olma oğlum. Aksine bununla öğünmelisin.
MURAT:
Nasıl övünüyüm? Seni soymak istemiştik. Biy sokak çocuğuydum o zaman.
Doğyuyu yanlışı bilmiyoydum.
PIRIL ANNE:
Sokak çocuğu değil, sokak çiçeğiydin.
MURAT:
Hııı… Sokak çiçeyi… Ama sana kötülük etmek istiyorduk.
PIRIL ANNE:
Bunu öbürleri yapmak istiyordu. Sen durdurmaya çalıştın onları.
Alışverişten döndüğüm bir akşam üstüydü. Evimizin bahçesine girmek üzereyken görmüştüm sizi. Üç minik yavruydunuz. En büyüğünüz on üç on dört yaşlarındaydı. Seslenmişti bana…
ZAMAN GEÇİŞİNİ ANLATMAK İÇİN SAHNEARARI, AYDINLANIR…
PIRIL ANNE SOKAK KIYAFETİYLE BAHÇEDEDİR. ÜÇ SOÇOK ONU ÇEVRELEMİŞTİR.
TİMUR (1. SOKAK ÇİÇEĞİ):
Dur!
PIRIL ANNE: (Sert)
Ne var!
ATİLLA: 2. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Para ver!
PIRIL ANNE:
Ne parası verecekmişim!
TİMUR: 1. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Bilirsin sen…
PIRIL ANNE:
Bilmem… Neyi bilirmişim?..
ATİLLA: 2. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Bilirsin.
PIRIL ANNE:
Bali parası değil mi? (Sinirli sinirli güler) Para-mara yok!
TİMUR: 1. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Var, para senin gibi süslü bir hanımda olmayacak da kimde olacak?
PIRIL ANNE:
Şu anda üstümde hiç para yok. Ama olsa da vermezdim zaten.
ATİLLA: 2. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Verir misin vermez misin, görürüz.
TİMUR: 1. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Hep böyle söylersiniz. Paran var işte.
MURAT: (3. SOKAK ÇİÇEĞİ):
Yok diyoy be. Koskoca teyze yalan mı yöylüyoy?
TİMUR: 1. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Sen kes sesini?
PIRIL ANNE:
Bakın çocuklar, şimdi benim taş kalpli biri olduğumu düşünüyorsunuz, değil mi?
ATİLLA: 2. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Değil misin yani?
PIRIL ANNE:
Elbette değilim. Muhtaç insanlar canımı isteseler veririm. Ama siz benden zorla almak istiyorsunuz. İşte bunu yapamam. Yapmam!
TİMUR: 1. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Bize nutuk atma teyze… Para ver para…
PIRIL ANNE:
Yiyecek içecek isteseydiniz…
ATİLLA: 2. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Yiyecek içecek senin olsun. Bize ilaç parası gerek.
PIRIL ANNE:
İlaç dediğiniz bali değil mi? Hayır. Küçücük çocuklara zehirlensinler diye bali almaları için para veremem. Defolun!
TİMUR: 1. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Bunu sen istedin hanım abla.
Her biri cebinden birer ucuz bıçak çıkartır. Kadına doğru birer adım ilerleler.
PIRIL ANNE: (Elini çantasına atar.)
ÇOCUKLAR BİRER ADIM GERİLER.
ATİLLA: 2. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Silah çıkartıyor!
PIRIL ANNE: (Gülerek çantasından cep telefonunu çıkartır.)
Silah değil ama silah kadar etkili bir şey. Bakın bir cep telefonu bu. Şimdi de, numaraları çeviriyorum. Yüüüz… Elliii… Beeeş…
TİMUR: 1. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Polis çağırıyor.
ATİLLA: 2. SOKAK ÇİÇEĞİ:
Çağırsın, ne yapabilir ki polis bize.
